I rzekł Hiob „…ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni. Potem me szczątki skórą odzieje i oczyma ciała będę widział Boga” (Hi 19, 25-26).
Drodzy Uczestnicy Mszy świętej,
sprawowanej w intencji zmarłego ks. abp. Wojciecha Ziemby,
Drodzy przedstawiciele Rodziny Zmarłego,
Najdostojniejszy Księże Arcybiskupie Metropolito Warmiński,
Najdostojniejsi Księża Biskupi,
Czcigodni Księża, Księże Prałacie – proboszczu świątyni, w której się modlimy!
W Ewangelii św. Jana, w rozdziale dziesiątym, znajduje się dłuższa wypowiedź Jezusa o pasterzach, owcach i owczarni, a nawet o bramie owczarni. W tym kontekście popatrzmy raz jeszcze na osobę, życie, dokonania i cierpienie ks. abp. Wojciecha Ziemby.
Przyszedł On na świat w licznej rodzinie, na Podkarpaciu, w Wampierzowie, w powiecie Mielec, w 1941 roku, w czasie II wojny światowej. Do szkoły średniej uczęszczał w Bystrzycy Kłodzkiej, na zachodzie Polski, gdzie spotkał się i zaprzyjaźnił z późniejszym arcybiskupem greckokatolickim przemysko-warszawskim Janem Martyniakiem. Ta znajomość otworzyła oczy młodego Wojciecha na środowisko ukraińskie w Polsce oraz katolicką Cerkiew.
Po zdobyciu świadectwa maturalnego i dwóch latach urzędniczej pracy, Wojciech Ziemba wstąpił do seminarium duchownego w Olsztynie. Odbył tu studia teologiczne, aby zostać księdzem. Studia zostały przerwane na czas dwuletniej obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej. W 1967 roku administrator apostolski diecezji warmińskiej bp Józef Drzazga, udzielił diakonowi Wojciechowi sakramentu święceń prezbiteratu. Został więc księdzem należącym do duchowieństwa diecezji warmińskiej.
Po wikariacie w Kętrzynie studiował Pismo święte w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Studia zostały uwieńczone doktoratem. Ks. dr Wojciech Ziemba rozpoczął pracę wykładowcy i wychowawcy w Hosianum w Olsztynie. Przedmiotem jego wykładów były księgi Starego Testamentu.
Na początku lipca 1982 r. ks. dr Wojciech Ziemba został biskupem pomocniczym diecezji warmińskiej, a miesiąc później rektorem seminarium duchownego w Olsztynie. Uczelnia przeżywała wówczas etap rozwoju. Roczniki studentów były liczne. Potrzebne były odpowiednie budynki na klerycki akademik, część dydaktyczną i kościół seminaryjny. Władze administracyjne nie wyrażały zgody na budowę seminarium, o co m.in. upomniał się jeszcze przed stanem wojennym Lech Wałęsa. Diecezja warmińska była w tamtym czasie bardzo rozległa i wyjazdy w teren na wizytacje oraz bierzmowania bardzo absorbowały młodego Biskupa.
W marcu 1992 r. bp Wojciech Ziemba został pasterzem nowo utworzonej diecezji ełckiej. Bardzo energicznie zaangażował się budowę struktur diecezji i integrację jej części mazurskiej z łomżyńską. Przeprowadził I synod diecezjalny. Podejmował w Ełku w 1999 r. Ojca Świętego Jana Pawła II.
W 2000 r. papież ustanowił ks. bp. Wojciecha arcybiskupem metropolitą białostockim, następcą abp. Stanisława Szymeckiego. W przeszłości Białystok i okolice należały do archidiecezji wileńskiej. Po II wojnie światowej te tereny zostały oddzielone od Wilna granicą państwa. Archidiecezja białostocka dziedziczy de facto część spuścizny Kościoła wileńskiego, choćby przez osobę ks. Michała Sopoćki. On po II wojnie światowej zamieszkał w Białymstoku i stamtąd szerzył kult miłosierdzia Bożego. Ziemia białostocka to również środowisko chrześcijaństwa wschodniego – prawosławia, a Białystok to siedziba arcybiskupa prawosławnego. Ks. abp Wojciech Ziemba zaangażował się w budowę dobrych kontaktów z prawosławnymi, co oceniano nieraz negatywnie. Brał tym samym lekcję ekumenizmu w praktyce. Odkrył wówczas wartość budowania braterskich kontaktów i płaszczyzn dialogu.
Konferencja Episkopatu Polski powierzyła Mu również zadanie pielęgnowania kontaktów z biskupami Litwy. Czynił to z radością i wielkim poświęceniem. Jeździł na Litwę, zapraszał braci Litwinów do Polski: do Gniezna, Krakowa, Częstochowy. Wykonał wielką pracę dla zbliżenia obu narodów i Kościołów lokalnych na przełomie XX i XXI wieku.
Ksiądz Arcybiskup kierował także w ramach prac Konferencji Episkopatu Polski Komisją Misyjną, której przewodniczenie przejął po abp. Edmundzie Piszczu. Chętnie odwiedzał placówki misyjne, obsadzone misjonarkami i misjonarzami z Polski, w Afryce i Ameryce Południowej. Te spotkania były dla polskich misjonarek i misjonarzy bardzo ważne.
W 2006 r. papież Benedykt XVI przeniósł abp. Wojciecha Ziembę z Białegostoku na Warmię i ustanowił arcybiskupem metropolitą warmińskim. Ksiądz Arcybiskup powrócił do Olsztyna z wielkim doświadczeniem kościelnym. Tutaj przeprowadził pierwszy Synod Archidiecezji, który równocześnie był 14. w dziejach Kościoła warmińskiego. Dbał o pamięć historyczną, dlatego organizował obchody ważnych dla Kościoła warmińskiego rocznic. Poświęcał dużo czasu na wysłuchanie księży, zwracających się do niego. Prowadził szerokie konsultacje, zanim podejmował decyzje personalne. Był dobrze obeznany z procedurami kanonicznymi. Był zdolny do szukania rozwiązań kompromisowych, do zmiany decyzji, do cierpliwego wysłuchania drugich.
Ważne miejsce w jego życiu zajmowała lektura. Czytał wiele publikacji, dotyczących historii Kościoła na ziemi wileńskiej, ale też i na Suwalszczyźnie (Wigry, Augustów, Sejny, Suwałki). Czytał też pamiętniki, np. św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego – arcybiskupa warszawskiego z okresu powstania styczniowego, zesłanego przez cara w głąb Rosji, bez prawa powrotu. Lektury te pozwalały mu nabrać dystansu do trudnych spraw i problemów doczesności.
W końcu 2006 r. zaczęliśmy dostrzegać chorobę, która stopniowo wyniszczała Księdza Arcybiskupa. Starał się jej nie poddawać, zgodził się na poważną operację, a później na zabiegi terapeutyczne. Jednak stan zdrowia nie poprawiał się. Dlatego na dwa lata przed osiągnięciem wieku emerytalnego Ksiądz Arcybiskup prosił Ojca Świętego Franciszka o biskupa pomocniczego – koadiutora, z prawem następstwa. Prośba została wysłuchana i w lutym 2015 r. przybył na Warmię ks. abp Józef Górzyński – koadiutor. Arcybiskup Wojciech realnie oceniał wówczas swoje siły i możliwości.
Dnia 15 października 2016 r. przeszedł na emeryturę. Czas ten był naznaczony zmaganiem się z chorobą i znoszeniem coraz to większych ograniczeń z tym związanych. Abp Wojciech Ziemba zmarł 21 kwietnia 2021 r. w Olsztynie, w szpitalu wojewódzkim.
Był pasterzem gorliwym, dynamicznym, aktywnym. Pełnił obowiązki biskupie przez 34 lata. Był pasterzem Kościoła ełckiego, białostockiego i warmińskiego. Miał też świadomość, że biskup posiada obowiązki wobec Kościoła powszechnego. Należą do nich: misje, ekumenizm, budowanie braterskiej relacji z sąsiadami, np. z Kościołami partykularnymi w Niemczech (diecezjami: Paderborn i Augsburg) oraz katolickimi diecezjami na Litwie.
Trzeba widzieć osobę i życie ks. abp. Wojciecha Ziemby jako dążenie i dorastanie do ideału i wzoru, jakim jest dla pasterzy Kościoła w każdej epoce i w każdym czasie Jezus Chrystus Dobry Pasterz.
„Kto… wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec (…) woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. A kiedy wszystkie wyprowadzi, staje na ich czele, owce zaś postępują za nim, ponieważ głos jego znają” (J 10, 2-3).