Te same dążenia, ta sama miłość, wspólny duch [por. Flp 2, 2].
Drodzy uczestnicy synodu diecezjalnego,
Siostry i Bracia, Świeccy i Duchowni,
Szanowni Ekumeniczni Goście,
Szanowny Panie Burmistrzu,
Drodzy Oblaci Maryi Niepokalanej,
Księże Profesorze sekretarzu generalny synodu,
Dziękuję wszystkim za przyjazd do Iławy i za obecność. Nasze drogi skrzyżowały się, zeszły ze sobą, zbliżyły do siebie. Taka jest właściwie treść greckiego rzeczownika synodos [syn – hodos]. Otwiera się możliwość spotkania, wspólnego słuchania, a później pewnie też rozmowy, dialogu, który będzie trwał. Także po dzisiejszym spotkaniu.
Odwiedzamy dziś Iławę, duży ośrodek miejski diecezji elbląskiej. Miasto jest otwarte na turystów, a od lat także na muzykę jazzową.
Jesteśmy wyznawcami Chrystusa. Należymy do kręgu Jego uczennic i uczniów dwadzieścia wieków po zesłaniu Ducha Świętego na Dwunastu i Maryję w Jerozolimie w dniu Pięćdziesiątnicy. Chrześcijaństwo dzięki niezmordowanym misjonarkom i misjonarzom zostało zaszczepione na wszystkich kontynentach, choć w różnym stopniu i w różnym zakresie.
Gromadzi nas na synodzie poczucie współodpowiedzialności za teraźniejszość i przyszłość Kościoła w naszych środowiskach oraz w świecie. Istnieje dzisiaj silna tendencja do układania codzienności bez uwzględniania jej wymiaru pionowego, bez odniesienia do Boga i do Ewangelii Jezusa Chrystusa. Grozi nam zobojętnienie religijne i zapomnienie o Bogu na co dzień, ale i w najważniejszych chwilach naszego życia. Wówczas, gdy dokonujemy podstawowych wyborów i rozstrzygamy na całe lata nasze sprawy.
Jedna wielka społeczność chrześcijańska realizuje się w wielu mniejszych, a nawet małych wspólnotach wiary. Kościół powszechny, uniwersalny żyje w i poprzez społeczności wiary, partykularne i lokalne.
Kościół nie jest projektem czy marzeniem grupy uczniów, pierwszych uczniów Jezusa. On jest Jego projektem, który my nieustannie w różnych miejscach ziemi i w różnych epokach odkrywamy, odczytujemy i staramy się zrealizować:
Kościół jako lud Boży wędrujący nieustannie,
Kościół jako zgromadzenie wierzących,
Kościół jako lud Chrystusa we współczesnym świecie,
Kościół jako dzieło Ducha Świętego.
W tej społeczności spotykamy w każdym czasie: proroków, jałmużników, charyzmatyków, świętych, a także świadków aż do przelania krwi.
Kościół jest święty, gdyż jest zwoływany przez Chrystusa. Równocześnie Kościół ogarnia grzeszników, potrzebujących nawrócenia i nieradzących sobie ze swoją słabością. Kościół jest Boży i Chrystusowy. W tym znaczeniu nie jest nasz, choć do niego należymy i kochamy go, a także uznajemy za naszą duchową ojczyznę.
Zadaniem synodu jest rozeznawanie zamysłu Bożego wobec historii oraz wobec nas samych. Zadaniem jest też właściwa interpretacja współczesnych zdarzeń historycznych i procesów społecznych. Obowiązkiem synodu jest wsłuchiwanie się w to, co Duch Boży mówi Kościołowi. Zadaniem synodu jest właściwe odczytanie projektu Jezusa tworzącego Kościół. Tylko wówczas można będzie przysłużyć się dziełu jego odnowy i odrodzenia.
