Jesteś tutaj: Start » Homilia biskupa elbląskiego podczas święceń bp. Wojciecha Skibickiego [katedra św. Mikołaja, 6 kwietnia 2019]

Homilia biskupa elbląskiego podczas święceń bp. Wojciecha Skibickiego [katedra św. Mikołaja, 6 kwietnia 2019]

07.04.2019 r.

c6ff59f1bc607f20c440a179f140a639

Uczestniczymy w obrzędzie święceń biskupich. Już teraz dziękuję Ojcu Świętemu Franciszkowi za ustanowienie nowego biskupa pomocniczego dla diecezji elbląskiej. 

Vorrei ora ringraziare sentitamente il Santo Padre Papa Francesco per aver nominato un nuovo vescovo ausiliare per la diocesi di Elbląg. Ringrazio Sua Santità tramite Sua Eccellenza Reverendissima Arcivescovo Salvatore Pennacchio, presente tra noi, Nunzio Apostolico a Varsavia.

Odczytany przed chwilą fragment Ewangelii [Mt 10, 1-5a] zawiera imiona Apostołów. Jezus powołał ich i wybrał spośród większej grupy swoich słuchaczy i uczniów. Ustanowienie Dwunastu, a później rozesłanie ich na cały świat, do ludów i narodów, jest archetypem chrześcijańskiego myślenia o osobie, życiu i działalności biskupa oraz o kolegium biskupów.

W dużych średniowiecznych kościołach, w takich jak katedra, w której się znajdujemy, umieszczano na filarach, musiało być ich co najmniej dwanaście, rzeźby przedstawiające Apostołów.

Rzeźby Dwunastu na filarach obrazowały znaczenie Apostołów w Kościele. Czynią to do dziś. Apostołowie stali się filarami wspólnoty, którą tworzył i nadal buduje Chrystus.

Biskupi są następcami Dwunastu i prowadzą ich apostolskie dzieło, zlecone przez Chrystusa. Czynią to, choć mijają wieki. Czynią to, pomimo własnych ograniczeń i słabości. Szukają nieustannie światła prawdy i umocnienia Ducha Świętego.

Najważniejszym znakiem [gestem] w obrzędzie święceń jest położenie rąk na głowie kandydata. Uczynią to obecni na liturgii księża biskupi. Włożenie rąk oraz modlitwa skierowana do Ducha Świętego, wypowiadana najpierw w ciszy, a później wspólnie przez biskupów, to istotna czynność święceń.

Biskup jest świadkiem Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, poniżonego i wzgardzonego, ale też chwalebnego, zwycięskiego, miłosiernego i niosącego nadzieję.

W każdym pokoleniu Kościół podejmuje na nowo trud ewangelizacji. Co prawda, od chwili chrztu otrzymanego w dzieciństwie, jesteśmy chrześcijanami. Jednak Chrystusa poznajemy i przybliżamy się ku Niemu przez całe życie. Stawanie się dojrzałym wyznawcą Chrystusa, konsekwentnym, a jeśli trzeba także radykalnym, wymaga zazwyczaj dłuższego czasu.

Biskup winien wprowadzać innych w wiarę i w życie chrześcijańskie. Jest to jego podstawowe zadanie i posłannictwo. Jest to równocześnie zasiew dla przyszłości. Nowe pokolenie potrzebuje nieustannie nowych nauczycieli, nowych wychowawców w wierze i nowych pasterzy w Kościele.