Drodzy pielgrzymi z diecezji elbląskiej, gromadzący się w kościele klasztornym Ojców Karmelitów trzewiczkowych w Oborach,
Drodzy siostry i bracia, świeccy, konsekrowani i duchowni,
Czcigodny Ojcze Andrzeju, od lat opiekunie pielgrzymów!
Obory leżą w Ziemi Dobrzyńskiej, wszak niedaleko stąd znajduje się miasto Golub-Dobrzyń. W końcu lat dwudziestych XIII w. książę mazowiecki Konrad podarował tę ziemię krzyżakom. Spodziewał się, że rycerski zakon Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie będzie chronił północne Mazowsze przed pogańskimi Prusami.
Historia potoczyła się inaczej. Krzyżacy podbili ziemie Prusów w krótkim czasie, schrystianizowali mieszkańców. Założyli na tym terenie swoje państwo, które stało się trudnym sąsiadem nie tylko dla Mazowsza i Kujaw, ale także dla Królestwa Polskiego. Ziemia Dobrzyńska stała się ziemią sporną, ziemią niezgody. (Fotorelacja Gościa Elbląskiego: TUTAJ!)
Na początku XVII w. w Oborach wybudowano kościół i osiedlili się przy nim karmelici – najprawdopodobniej z Bydgoszczy. Powstał ośrodek kultu maryjnego wokół niedużej figury Matki Bożej Bolesnej. Przedstawia ona Maryję opłakującą ukrzyżowanego Jezusa po Jego śmieci, po zdjęciu z krzyża. Syn Boży uniżył samego siebie – dla naszego zbawienia – uniżył siebie aż po doświadczenie przemocy, prowadzącej do śmierci. W cierpieniu, umieraniu, odchodzeniu Jezusa, towarzyszyła Mu Maryja, Jego Matka, Matka Odkupiciela.
W ciągu czterech ostatnich stuleci figurka Matki Bożej Bolesnej towarzyszy tej ziemi. Ukazuje Maryję zastanawiającą się nad cierpieniem swego Syna, nad sensem Jego krzyża.
Do sanktuarium maryjnego w Oborach przychodzili różni ludzie, z bliska, z okolicy, ale też z bardziej odległych regionów. Tutejszy klasztor był świadkiem wojen, które boleśnie dewastowały i raniły. Były to wojny szwedzkie, przemarsze wojsk saskich, pruskich, rosyjskich. Był to półtora wiekowy czas rozbiorów, a potem pierwsza i druga wojna światowa. Ponawiano próby kasaty życia zakonnego i wypędzenia zakonników. Karmelici jednak ostatecznie powracali.
W czasie II wojny światowej bracia ukryli figurę Matki Bożej w skrzyni i zakopali w ziemi. W ten sposób przetrwała ona czas wojny, ale warunki atmosferyczne uszkodziły substancję rzeźby. Potrzebne były zabiegi konserwatorskie, dwukrotne. Przeprowadzono je w Krakowie. Jedna konserwacja nie wystarczyła, tak jak nieraz nie wystarcza jedna operacja dla uratowania chorego.
Klasztor w Oborach wrósł w dzieje ziemi dobrzyńskiej i w dzieje Polski, a także w dzieje Kościoła na naszej ziemi. Nasza przeszłość jest naznaczona cierpieniem i dźwiganiem się z bolesnych doświadczeń. Jak radość, jak szczęście, jak zadowolenie, tak też cierpienie towarzyszy naszemu życiu, zarówno osobistemu, jak i zbiorowemu.
Rzeźba Matki Bożej Bolesnej została wykonana w drewnie lipowym (ma 64 cm wysokości), przez nieznanego nam artystę. Być może wywodził się on z Bydgoszczy. Rzeźba jest starsza od klasztoru w Oborach, gdyż pochodzi z początku XV wieku.
Św. Augustyn zwraca uwagę, że Maryja była pojętną uczennicą swojego Syna (Sermo 25,7). Uczyła się przy Jezusie, uczyła się od Niego. Stojąca przy krzyżu, a potem trzymająca na kolanach martwe ciało Zbawiciela, Maryja rozumiał więcej aniżeli na początku Jego działalności.
Ewangelia wspomina to wydarzenie, gdy członkowie rodziny Jezusa, krewni, kuzyni i kuzynki, zakłócili Jego nauczanie. Chcieli Go zabrać ze sobą do domu. Uznali, że Jezus oszalał, że odszedł od zmysłów (Mt 12, 46-47). Nie mogli pojąć, że Syn Cieśli naucza o królestwie Bożym, tak jak prorocy. Maryja zrozumiała jeszcze bardziej tajemnicę Jezusa po Jego zmartwychwstaniu, w dniu zesłania Ducha Świętego, gdy zaczęła się formować wspólnota wierzących, uczennic i uczniów Jezusa, gdy zaczął się czas Kościoła.