Drodzy Siostry i Bracia, wyznawcy Jezusa Chrystusa, biorący udział w liturgii Kościoła,
w dniu, gdy modlimy się jedność chrześcijan!
Pragnę przywitać ekumenicznych Gości, a są nimi:
ks. kmdr. Marcin Pilch – proboszcz parafii ewangelicko-augsburskiej. Ewangelicy byli przez stulecia mieszkańcami Elbląg i zarządzali miastem,
ks. protojerej Marek Antonowicz – proboszcz parafii prawosławnej,
ks. Kazimierz Klaban – proboszcz parafii polskokatolickiej,
ks. prof. dr hab. Wojciech Gajewski – pastor zboru zielonoświątkowego.
Witam również duchownych Kościoła katolickiego. Są z nami:
ks. mitrat Andrzej Sroka – proboszcz parafii greckokatolickiej,
ks. prof. dr hab. Marek Karczewski – rektor elbląskiego seminarium,
o. Grzegorz Piśko (franciszkanin) – proboszcz parafii św. Pawła.
Drodzy Siostry i Bracia!
Obchodzimy kolejny tydzień modlitw o jedność chrześcijan. To wielkie dobro, że chrześcijanie z różnych Kościołów i wspólnot pielęgnują tę wspólną formę modlitwy. Jest to osiągnięcie w dążeniu ku pełniejszej jedności.
Słyszeliśmy dziś fragment Ewangelii, który przypomina nam, że Jezus podjął działalność nauczycielską na północy ziemi biblijnej, w pobliżu Nazaretu, gdzie wzrastał i dojrzewał, oraz w pobliżu miasteczka Kafarnaum [Mt 4]. Nauczanie to zaczęło się od przywołania myśli o królestwie Bożym oraz od wezwania do nawrócenia.
Tylko Bóg jest prawdziwym władcą ziemi, tylko On jest Panem rodu ludzkiego. Wraz z przyjściem Jezusa na świat przybliżyło się królestwo Boże. Nie w rozumieniu politycznym, ale w osobie Syna Bożego. To On najdoskonalej reprezentuje Boga i buduje naszą wspólnotę z Nim. Jest charakterystyczne, że Jezus rozpoczął swoje nauczanie od wezwania do nawrócenia. Człowiek jest bowiem zdolny do przeprowadzenia reformy we własnym życiu, do dokonania zasadniczych zmian, do wyrwania się z rozmaitych uzależnień. Potrzebne są korekty kursu naszego życia dla przezwyciężenia letargu, apatii, czy zaniedbań. Nawrócenie to powracanie do czegoś, co zostało przeoczone i zlekceważone, a jest ważne.
**
Apostoł Paweł zmagał się z rozbiciem, które nastąpiło we wnętrzu wspólnoty chrześcijan w Koryncie. Był to zapewne rok 55. Chrześcijanie skłócili się i podzielili. Jedni uważali się za stronników Pawła, inni Apollosa, inni Piotra (Kefasa), a jeszcze inni twierdzili, że nie potrzebują lidera, gdyż odnoszą się bezpośrednio do Chrystusa [1 Kor 1, 10-13 oraz 17].
Apostoł Paweł upominał zacietrzewionych chrześcijan. Wzywał ich do opamiętania, do uspokojenia emocji, które nimi targały. Prosił o zaprzestanie sporów. Mówił o potrzebie zgody. Obawiał się, że podział w Koryncie będzie posiadał trwały charakter. Używał greckiego słowa schizma, które oznacza rozłam.
Jak potoczyła się sytuacja w gminie chrześcijan w Koryncie? Tego nie wiemy. Wiemy natomiast, że spory w kwestiach religijnych posiadają poważne następstwa. Powodują głębokie zranienia i traumę na pokolenia.
Jedność we wspólnocie pozostaje wielkim dobrem. Właściwie rozumiana jedność nie oznacza dyktatu, czy zamordyzmu. Dziś jej modelem nie może stać się idea globalizmu. Jedność dopuszcza zróżnicowanie i autonomię. Dotyczy ona przede wszystkim spraw zasadniczych i fundamentalnych. Nie jest tym samym, co jednolitość i uniformizm.
Zaprzeczeniem jedności we wspólnocie jest dowolność, skrajny indywidualizm, nieliczenie się z autorytetem. Zaprzeczeniem jedności jest totalny pluralizm i totalna wielość.
Po wiekach konfliktów i sporów, znając ich konsekwencje - my chrześcijanie - modlimy się o jedność i jej na co dzień poszukujemy. Szukamy jedności poprzez dialogi teologów, poprzez współpracę chrześcijan w konkretnych sprawach, zabiegamy o nią budując i pielęgnując przyjacielskie kontakty. Papież Jan XXIII przypominał często powiedzenie: w sprawach koniecznych – jedność, w wątpliwych – wolność, we wszystkich – miłość.